Groesbeek, 7 oktober 2015. 15 oktober 2015.
Ik maak me zorgen. Ik maak me steeds meer zorgen.
Ik maak me zorgen over hoeveel negativiteit er op dit moment op veel plaatsen is. Het vult de kranten, het nieuws en zo de huiskamers en andere ruimtes. En het voedt zichzelf door onwetendheid en onbegrip. Het gevolg kan tot agitatie en agressie leiden vanuit een onderliggende angst.
Neem een huiskamer waar onvrede is, waar mensen even vinden dat ze iets tekort komen of ruzie hebben. Men zich zet zich af tegen een ander, de omgeving of de overheid om stoom af te blazen. Die ander is misschien niet eens aanwezig om zich te verdedigen. Als je die kamer binnenkomt is dat voelbaar. Het vult de kamer. Het vult de atmosfeer.
In het groot gedacht kan het een land vullen, een werelddeel en verder, als dat zich doorzet.
Loesje zegt: Zorgen moet je niet maken, zorgen moet je doen.
Daarom hier een bijdrage.
Geachte Burgemeesters, COA mensen en andere beleidsbepalers.
Het is fijn om te zien hoe mensen (Vluchtelingen) door andere mensen (Nederlanders) worden verwelkomt. Aan de andere kant doet het pijn als ik de reactie van sommige mensen (Nederlanders) zie en hoor over de mensen(vluchtelingen) die Heumensoord de rug toe keren omdat het stinkt en meerdere gezinnen op 1 kamer ondergebracht moeten worden. Ondankbaar!!!
Nu, 15 oktober, lees ik in de krant dat deze agitatie een nog veel grotere vormen heeft aangenomen. Een beetje begrijpelijk ook als er gedemonstreerd wordt en met foto’s van achtergelaten villa’s in Syrië geschermd wordt.
Onbegrip van beide kanten?
Deze vluchtelingen komen al dan niet uit een oorlogsgebied. Veelal uit Syrië in dit geval. Een land dat met zichzelf in oorlog is met veel burgerslachtoffers uit de gevechten en de zeer vele bombardementen als gevolg. Verlies van familie, vrienden en buren. Een land waar IS zeer wrede praktijken hanteert om zijn doel te bereiken. Een land met een andere cultuur en gewoontes dan hier in Nederland. Een land dat ook het slachtoffer is van tegenstrijdige belangen van andere grootmachten. Men vlucht.
Zij zijn dagen, weken, maandenlang met gevaar voor eigen leven lopend, met de boot, auto, trein of bus onderweg naar een veilige bestemming waar zij een toekomst voor zichzelf en hun gezin kunnen opbouwen. Vaak zijn ze hierbij nog het slachtoffer van medemensen die geld, veel geld verdienen uit hun situatie. En natuurlijk liften er mensen mee die niet onder de noemer Vluchteling vallen. Daar kan je op wachten.
Nederland is een geliefd einddoel omdat zij iets vernomen hebben dat hier goed is. Na een lange reis komen zij, volledig door elkaar geschut, leeg, moe, gefrustreerd, blij en verwachtingsvol in Nederland aan. Ze komen aan in een omgeving waar ze -tijdelijk- zullen verblijven en dat daarvoor in zeer korte tijd uit de grond gestampt is of er voor gereed gemaakt. Noem een sportzaal, een gevangenis, een al overvolle AZC en andere plekken waar noodgedwongen voor gekozen is omdat deze mensen niet op straat kunnen slapen. Noem Heumensoord, een ‘barakkenkamp’ waar men met 8 mensen op een kamer dient te slapen zonder raam naar buiten en waarvan de hulpverleners nog moeten leren van de opgedane ervaringen.
In die rollercoaster van ervaringen komen ze elkaar weer tegen. Moe, niet wetende hoe het hier is dus zet men zijn eigen cultuur en gewoontes weer in. En de Nederlanders dus ook. Met alle gevolgen van dien.
Wat zou het daarom goed zijn Burgemeester als er dan iemand, vanuit zijn hart sprekend maar stevig in zijn schoenen, hen via tolken in hun eigen taal laat weten dat ze welkom zijn. Dat er begrip is voor hun strijd, hun tocht en hun vlucht. Dat ze welkom zijn in deze, binnen een aantal weken uit de grond gestampte tijdelijk onderkomen. Dat er alles aan gedaan wordt om het goed te regelen maar dat er ook geleerd moet worden van de fouten omdat dit ook een nieuwe (?) situatie is.
Dat het misschien niet aan hun verwachtingen voldoet, maar dat wijzelf als land zeer dicht bevolkt zijn, op een relatief klein oppervlak met 16 miljoen mensen wonen en leven waar ook woningnood is en mensen op een wachtlijst staan. Dat er opeens zoveel mensen in eens kwamen dat voor deze opvang gekozen moest worden.
Dat wij hier de gewoonte hebben dat iedereen recht heeft op bestaan. Dat Christenen en Moslims en mensen van een ander geloof of geen geloof naast elkaar proberen te leven met respect voor elkaar. En dat we ons houden aan bepaalde afspraken die in onze grondwet staan vastgelegd.
Dat we hopen dat deze situatie zeer tijdelijk is, dat we ons best doen om het verblijf zo aangenaam mogelijk te maken, dat we zullen respecteren maar dat we ook begrip en respect vragen voor onze eigen cultuur en daarom rekenen op een goede samenwerking.
Zou het kunnen zijn Burgemeester en andere beleidsmensen, dat er dan begrip ontstaan? Niet alleen bij de medemens vluchteling maar ook in het land zelf?
Ik hoop het van harte. Laten we warmte en begrip uitdragen en vragen. Niet de verschillen versterken. Dan kan er evenwicht komen, al zal het wellicht nog een tijdje duren. Anders zou het, mede door de huidige chaos en vuurhaarden in andere landen, door de onderliggende en aangewakkerde angst, kunnen leiden van agitatie tot agressie.
Laten we het met z’n allen met wijsheid, moed en beleid in goede banen leiden.
Hoopvol tekenend,
Joop Vogel
NB.
Gaarne Forward om zoveel mogelijk begrip te vergaren.
Geef een reactie