Moeders en Vaders zijn mensen. Zij krijgen of nemen geen vooropleiding ouderschap. Vorige generaties hebben niet de sociaal – emotionele vaardigheden geleerd die vandaag de dag aangeboden worden en gelukkig nu steeds meer toegepast worden.
Babybomers vormen de overgang van de over het algemene volgzame bevolking naar een bevolking met veel meer (bevochten) vrijheden en mondigheid. Zij zitten (zaten) nog vaak tussen het volgzame en de vrijheid in en (moesten) moeten een nieuw evenwicht en de grenzen daarvan proberen te vinden of zitten nog opgesloten in de mechanieken van de oude tijd. Zij missen veelal de vaardigheden om op een sociaal- emotioneel aanvaardbare manier met zich zelf en hun omgeving om te gaan en hebben dat als vanzelf niet of minder goed op hun kinderen overgebracht.
De natuur heeft er wel voor gezorgd dat beide ouders een natuurlijke verandering ondergaan op het moment dat zij in verwachting raken en de kleine geboren wordt.
In het begin van de eeuw kwam de pastoor nog langs om aan te geven dat het misschien wel weer tijd werd voor een nieuw kindje. In de vrijheid die decennia later bevochten werd en afscheid werd genomen van het tot dan traditionele, kregen we te maken met voorbehoedmiddelen, baas in eigen buik, geboorteplanning, loopbaanplanning, werkende ouders… . Samen met het zoeken naar de eigen balans binnen de relatie, het werk en de kinderen met hun activiteiten en eigen wensen is dit vandaag de dag meer dan een handjevol.
Als de balans gevonden wordt, wordt deze als vanzelf aan de kinderen doorgegeven. Als het kind opgroeit met eerlijkheid, respect, aandacht en vertrouwen staat het vanaf het begin anders in het leven. Als papa of mama dan een keer boos kijkt, zal het denken: ‘Oh, even uit de buurt blijven’. Als de balans er niet is en het is onzeker over zijn plek in het huis, kan bv. een boos gezicht van een van de ouders er voor zorgen dat het daarvoor gevoelige kind ‘gekwetst’ wordt. Het kan zich gaan afvragen of papa of mama het wel lief vinden. Een gevolg kan zijn dat het erg zijn best gaat doen om papa of mama te vriend en tevreden te houden. Het kind gaat letten op de gezichtsexpressie van de ouders en ook anderen. Dat werkt door in het latere leven. Want het handelt dan naar goedkeuring van buiten zichzelf. Het is zichzelf niet.